Klawiterapia - Pinopresura
Zapraszamy na zabiegi Klawiterapii – Pinopresury, nieinwazyjnej metody pracy z ciałem. Za pomocą stalowych lub mosiężnych klawików (pinów), pinokatów, stymuluje się określone punkty, obszary ciała w zależności od schorzenia i celu terapii. Metoda ta jest swoistym pomostem pomiędzy medycyną konwencjonalną a naturalną. Łączy w sobie zdobycze akupunktury, akupresury, refleksoterapii, techniki medycyny manualnej (terapia manualna), różnorodne techniki masażu. Całość tworzy kompleksową metodę leczenia.
Klawiterapia jak i pinopresura to polskie metody pracy z ciałem. Twórcą i propagatorem klawiterapii jest Ferdynand Barbasiewicz, a pinopresury lek. med. Radosław Składowski. Zaliczane są do terapii odruchowych, gdzie wykorzystywane są procesy samonaprawcze organizmu. Jest współczesną kontynuacją akupunktury, jednak tu – inaczej niż w akupunkturze – skóra nie jest przebijana. Wiele miejsc odpowiada punktom akupunkturowym, ale w klawiterapii – pinoterapii bodźcuje się (stymuluje) całą skórę, która przez układ nerwowy ma wpływ na narządy wewnętrzne. Za pomocą tej metody można poprawić trawienie, wyregulować poziom hormonów, jak również zwalczyć bóle i zawroty głowy. Bodźcowanie na skórze pobudza pewne ośrodki w mózgu. Dzięki temu nasz układ mięśniowy, czy też więzadłowy odbiera sygnały od odpowiadających im części mózgu, po czym następuje rozluźnienie zgromadzonych napięć. Wpływa na odreagowanie psychologiczne i nerwowe. Znosi napięcia, działa odtruwająco i odkwaszająco na organizm. Działanie terapeutyczne w klawiterapii – pinopresurze opiera się na wiedzy z zakresu elektryczności tkanek oraz zdolności organizmu do samoleczenia.
Klawiterapia – Pinopresura może być stosowana w leczeniu wielu schorzeń m.in.:
- chorób kręgosłupa, układu ruchu
- wad postawy, skoliozy
- bólów mięśniowych i stawowych
- urazów sportowych
- chorób układu nerwowego, w tym wszelkich bólów np. głowy, reumatoidalnych, krzyża, migren; zaburzeń czucia
- zaburzeń naczyniowo-ruchowych,
- zespołu lodowatych kończyn;
- neuropatii
- polineuropatii (zespołu uszkodzenia nerwów obwodowych);
- zaburzeń czynnościowych po niektórych operacjach neurochirurgicznych;
- zaburzeń czynnościowych po wypadkach komunikacyjnych;
- zaburzeń psychologicznych, nerwicowych;
- zaburzeń psychosomatycznych, psychicznych.